Embedded Files
De voorbereiding
Vanaf vandaag (30 augustus) nog 14 dagen, dan beginnen Rob, Sander en Maurice aan hun grote uitdaging. De Duchenne-heroes-tocht, van Frankrijk naar Nijmegen. Loodzware kilometers door bossen en velden, 7 dagen lang, zonder rustdag! Gisteren, 29 augustus werd nog even de conditie getest in een rondje Zuid-Limburgse heuvels. Het ging soepel, dus aan de voorbereidingen zal het niet liggen.
De Heroes zijn bovendien hier te volgen op hun reis door Frankrijk, België, Duitsland en tenslotte Nederland. Al onze duchenne-vrienden, helpende handjes in de voorbereiding, onze familie, bezoekers van onze Midzomer-vaderdag-BBQ en al die fantastische sponsoren kunnen op deze pagina lezen hoe de tocht verloopt.
Écht de laatste trainingsrit
Zaterdag 5 september is dan echt de laatste trainingsrit verreden. De benen waren goed en onze heroes waren tevreden met de gemiddelde snelheid. Ze zijn er overduidelijk klaar voor. Op naar Bure!
Logistieke voorbereiding
Naast de fysieke en emotionele voorbereiding, is er nog het een en ander te regelen. Aan de hand van het handboek voor de begeleiders en het routeboek worden de taken verdeeld voor de komende week. De camper is gehuurd, tentjes staan klaar, stoelen, zaklampen, drank, voeding, campingservies, plakmateriaal, kleding, slaapmatjes, slaapzakken, smeerseltjes, alles passeert de revue.
De ervaringen van Rick, Rob, Sander en Ron van eerdere edities worden gedeeld. De mooie, minder mooie en gênante momenten komen langs, alles in het kader van een optimale voorbereiding. We hebben er zin in!
De vergadering wordt weer professioneel geleid door Rob en omlijst met een prachtig glaasje Duchenne-wijn. We toosten op het succes van de komende fiets-week. Het kan nu niet meer mis gaan, dit wordt een topweek.
Geen WIFI op de campings tot nu toe. Het is dus echt afzien zoals jullie hier kunnen lezen. Dit eerste bericht heeft dan ook een paar daagjes geduurd.
Zaterdag 12 september
Aankomst in Bure
De dag van het vertrek vliegt voorbij. Alle spullen worden bij elkaar gezocht en tegen de verwachtingen in, kan de camper al vroeg in de morgen opgehaald worden. Dat betekent inruimen en spullen verzamelen tegelijkertijd en hopen dat er niets wezenlijks vergeten wordt.
Om 16.30 uur staan we klaar voor vertrek. De camper ligt vol en ook de auto van Rob is volgeladen met fietsspullen en twee fietsen op de fietsdrager. Niet door Luik, maar we rijden over Namen geeft captain Rob nog mee. Diana en Monique (begeleiding) met de camper, Rob Sander en Maurice (de fietsers) met de BMW. Nabij Luik is de afslag Namen afgesloten en bij die van Brussel zit er een auto naast de camper, dus die missen Diana en Monique ook, dus toch dwars door Luik. Laten we maar zeggen dat het een goede oefening was voor het rijden met een 7,5 meter lange camper! De fietsers nemen wel de afslag Brussel en zij arriveren ver vóór de camper op Camping La Clusure in Bure, België. Rick was al om 8 uur ’s morgens in Bure om het kamp op te bouwen en hij heeft een mooi plekje voor ons vrijgehouden. De tent voor Maurice en Monique wordt opgebouwd, het luifeltje uitgedraaid en de fietsen krijgen een laatste checkup.
Het eten is prima verzorgd, pasta met groente en yoghurt na. Om 20.30 uur volgt dan de opening, met toespraken, aanmoedigingen en als hoogtepunt de officiële start van Duchenne heroes 2015. Voor de helden, de vrijwilligers, de begeleiders, de ouders van duchenne patiêntjes en natuurlijk voor de duchenne-kinderen worden ballonnen opgelaten. We zijn begonnen. De nacht duurt lang en geslapen wordt er slecht. Het regent bij vlagen.
Zondag 13 september
Etappe 1: Bure - La Roche en Ardenne
68,4 kilometer met 1298 hoogtemeters
Om 6.30 uur staan onze helden op om zich in hun fietskleren te hijsen. Wat voor weer wordt het, wat moet er mee, welke schoenen, lange of toch maar de korte broek. Met een leen-dienblad wordt brood, een gekookt eitje, koffie en yoghurt met muesli gehaald. Elke hero smeert zijn of haar eigen boterhammen, pakt ze in plastic zakken, merkt ze en deponeert ze in de kratjes voor de eerste en tweede pauzeplaats. Op de eerste dag wordt traditiegetrouw gestart op volgorde.
Onze helden vetrekken als zesde team, aangemoedigd door alle aanwezigen op de camping. En weg zijn ze, Rob onder nummer 41, Sander nummer 42 en Maurice met nummer 43. Diana en Monique rijden met camper en auto naar camping Benelux, in La Roche-en-Ardenne. Uiteraard na het afbreken van de tent, indraaien van de luifel en opruimen van de ontbijtboel.
Het is een zware maar mooie tocht. Zwaar alleen al door het vroege vertrekuur, het slechte slapen, de gevoelige billen en de spanning die de heroes toch voelen. Mooi, vanwege het landschap en het weer dat onverwacht meewerkt. Er is in tegenstelling tot gemeld, weinig tot geen regen en een prettige temperatuur.Het is ook wel spannend omdat er een nieuwe hero tussen zit, voor wie alles nieuw is, hij niet weet wat hij verwachten moet en hij is benieuwd naar wat er allemaal komen gaat.
De aankomst op de camping is feestelijk. Begeleiders en vrijwilligers staan te klappen als zichtbaar vermoeide mannen en vrouwen onder de finishboog door rijden. Muziek klinkt en de namen van de heroes worden opgenoemd. Hun tracker verraadt waar ze op de route zitten en dat is wel zo leuk op de finish!
De warme douche is meer dan verdiend en de lievelingsbroeken en truitjes die zo lekker zaten op de eerste dag worden gewassen. Gelukkig heeft er iemand een centrifuge meegenomen en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt door meerdere teambegeleiders.Rick wast ondertussen de modder van de fietsen en zorgt dat alles soepel blijft lopen. Remmen en versnellingsapparaat worden nagekeken, zodat ook morgen het materieel in ieder geval geen spelbreker is.
Inmiddels is het gaan regenen. Het luifeltje houdt ons nog effe droog, maar als het ook nog begint te waaien, verkassen we naar binnen. Bier en wijn zorgen voor een betere nachtrust, deze tweede nacht. Het is verdiend.
Maandag 14 september
Etappe 2: La Roche en Ardenne - Weiswampach
68,1 kilometer met 1540 hoogtemeters
Alweer vroeg rommelen de heroes in en om ons heen in hun tassen, op zoek naar helmen, fietsbroeken, rugzakken, regenjassen, overschoenen en noem maar op. Het weer belooft niet veel goeds. Begeleiders ruimen tenten op, reiken spullen aan, wijzen waar de energierepen liggen voor onderweg en vrijwilligers breken het grote kamp af. Het is een drukte van jewelste. Ondertussen vertrekken de teams voor de tweede keer.
De eerste klim kondigt zich aan, zes kilometer in een uur… oh ja, dit is voor echte helden! De opluchting is groot boven, maar niet voor lang, want het begint te regenen. De weersomstandigheden zitten niet mee. Wel zijn er droge periodes, met name ook bij de checkpoints en dat valt altijd mee. Na de rustpunten volgen steeds stevige klimmetjes, zodat je acuut voelt waar je ook alweer aan begonnen bent. Sander is altijd weer blij als hij zijn moeder ziet, die uiteraard luid klappend aan de finish staat. Het geluid van de toeter, de cameraploegen, muziek, dan nadert de finish!
Ondertussen op de camping…
Omdat het flink geregend heeft zijn de grasveldjes nat en modderig. De nodige voertuigen blijven steken in de modder, zo ook ons campertje. En dat is dan weer het mooie van Duchenne Heroes, bij de tweede poging staan er al vriendelijke mannen achter en voor de camper om aanwijzingen te geven en ons los te duwen uit de modder. Het was met de handrem helemaal naar beneden wellicht nog makkelijker gegaan ;-.
Het regent met tussenpozen in alle soorten buien die we kennen. Dat maakt het opzetten van de tent niet gemakkelijk. We wachten lang met het verslepen van het beddengoed.
Het wachten aan de finish is koud, nat en winderig. Wat denken we vaak aan onze fietsende helden, wat zullen ze afzien. In Weiswampach waar we inmiddels het kamp hebben opgeslagen, zie je de heroes al van verre aankomen. Aan de overkant van het meer duiken gehelmde kopjes op en de DJ weet meestal feilloos te vertellen wie zich onder die helmpjes bevinden. Rond 16.30 uur komen ze samen over de finish.
Het is koud buiten en daarom eten we ons avondeten in de grote tent van de organisatie. Aardappels, gehaktbal, schnitzel, bonen, en pasta met yoghurt na. Nog even evalueren in de camper en dan onder de wol. Het regent weer…..
Dinsdag 15 september
Etappe 3: Weiswampach – Sart lez Spa
77,8 kilometer met 1770 hoogtemeters
Het is een koude nacht geweest als onze helden besluiten niet allemaal te starten. Rob en Sander zien op tegen de koninginnenrit, 77 kilometers met ruim 1700 hoogtemeters, dwars door de Ardennen. Een technisch parcours, koud en het regent al bij het ontbijt. Kreeg het weer gisteren nog een vijf, vandaag wordt een drie verwacht. De lucht is grijs, en Luxemburg ziet er nat en groen uit.
Na het ontbijt vertrekt Maurice namens Ride for Liz en verdwijnt algauw in de grijze ochtendmist. De natte spullen worden ingepakt, alle ramen gesloten, het gas dichtgedraaid, de stroom afgekoppeld en de niet in gebruik zijnde fietsen op de fietsendrager gezet. Op naar Spa! Diana en Monique nemen de camper, Sander en Rob de BMW. Het regent bijna de hele weg
De eerste etappe fietst onze held alleen, met de regen als zijn enige metgezel. Een of twee buitjes, maar die dan wel een tijdje duren. De eerste etappe gaat veel over de weg, weliswaar met de nodige klimmetjes. Bij het eerste checkpoint sluit hij zich aan bij, hoe kan het ook anders, Limburgers die zich inzetten voor Thijs. Dit tweede stuk is zwaarder en de Limburgers zijn goed getraind, dus het tempo ligt hoog. Dat is bikkelen.
Intussen wordt in Spa de aankomst voorbereid. Zo gezellig mogelijk richten we de tussenruimte in tussen onze camper en het vrachtwagentje van onze buurman uit Beesel. De feestverlichting maakt het geheel af en Rob en Sander trekken weer een beetje bij. Het weer ook, de zon breekt door en dan ziet de camping er toch echt wel heel mooi uit. Er waait een vakantiegevoel door de camper. Zeker als we het eerste bericht van onze held ontvangen.
De tweede etappe verloopt namelijk snel. Bij het tweede checkpoint splitsen de wegen van de Limburgers zich, de noord Limburgers fietsen namelijk 100 km vandaag en zuiderling Maurice de 77. Hij blijkt de eerste fietser te zijn bij checkpoint 2 appt hij vrolijk. De eenzame fietser vervolgt, kromgebogen tegen de wind, zijn weg. Met nog 7 km te gaan appt hij vanaf de hoge venen naar de camper, dat de tocht zeer voorspoedig verloopt. Ondertussen haasten de begeleiders en de thuisblijvers zich naar de finish. En inderdaad, als eerste met een tracker passeert het voltallige team van Ride for Liz in de persoon van Maurice, de finish, lachend en wel.
Het was een mooie tocht, zwaar op stukken, maar ook zeer de moeite waard. De douches zijn warm en nog schoon, de zon schijnt en het avondeten is prima. Wat willen we nog meer.
Rob moet met pijn in het hart zijn team verlaten omdat zijn baas hem terugroept. Sander en Maurice sluiten morgen aan bij Koos, die graag niet te hard van stapel loopt.
Nog even nagenieten met koffie, bier of een tangle. Sander en Rick wonen de briefing bij zodat Team Ride for Liz woensdag optimaal aan de start kan verschijnen. Valkenburg lonkt!
Woensdag 15 september
Etappe 4: Sart lez Spa - Valkenburg
84,1 kilometer met 1400 hoogtemeters
Het regent en regent en regent de hele nacht door. Niet overal houden de kampeerders droge voeten. Een tent die helemaal onder water loopt wordt ’s nachts nog leeggehaald. De mannen vinden onderdak bij andere fietsers. In onze verblijven blijft gelukkig alles droog. Het is vroeg en Maurice en Sander maken zich klaar voor de vierde en tevens langste etappe, de rit naar Valkenburg. Ride for Liz start opnieuw met drie man sterk. Koos heeft zich bij Maurice en Sander gevoegd, voor Rob roept de plicht elders. Het zal vandaag opnieuw niet meevallen, want Sander weet nog heel goed dat je onderweg wel 10 keer denkt dat je bijna boven bij het drielandenpunt bent, maar dat er nog veel wordt omgefietst. Psychologisch zeer zwaar en Sander kan het weten want die heeft ervoor doorgeleerd.
Het zit voor Koos niet mee. Na 9 km al voelt hij zich niet lekker en wacht het team op hulp van de bezemwagen. Zonder Koos vervolgen Sander en Maurice hun weg. Sander heeft de fiets van Rob genomen en het is wel heel duidelijk dat dit uitstekend materiaal is.
Om 11.11 uur (hoe kan het ook anders) verschijnt het eerste appje van Maurice. Checkpoint 1 op 30 km is bereikt, het gaat goed . De voorspelde regen is niet gevallen en we hopen dat dit zo blijft. De temperatuur ligt hoger dan gisteren en we hopen ook dat dat zo blijft.
De dames rijden ondertussen naar Valkenburg, bekend terrein inmiddels en binnen een uurtje staan ze in te parkeren op camping de Bron met het 7,5 meter lange voertuig. Op het allerlaatst rijden ze zich nog vast in het zachte gras. Benieuwd hoe ze daar morgen uit raken. Ze laten de camper staan waar die staat en bouwen basecamp Ride for Liz weer op. Er is voldoende plek onder een grote eik en de zachte regen wordt niet gevoeld. De feestverlichting kan aan.
Om 12.42 uur ontvangt de begeleiding in Valkenburg opnieuw bericht. Het drielandenpunt is na 48 loodzware kilometers bereikt en Rick en Ron hebben zich hier bij de helden gevoegd. Zij zijn eerder deze dag vanaf de camping vertrokken en zullen de mannen per fiets moed inspreken en begeleiden naar Valkenburg. Om 13.42 uur is checkpoint twee bereikt. De “bouwploeg” van Ride for Liz is opnieuw onder de indruk van de krachtinspanningen die verricht worden. Inmiddels is de zachte regen overgegaan in hardere regen en de grote eik zal onze kampeerders daar nog lang aan herinneren, zo wordt gevreesd.
De intocht in Valkenburg is altijd mooi. Veel vrienden en familie stam aan de kant te klappen. Ook RideforLiz heeft veel "aanloop". Peter Vriesema is komen fietsen uit Heerlen op zijn racefiets (met helm en paraplu), Nan van Ron is geweest, Mam Steijvers en Wil zijn er, Pap en mam van der Veer arriveren (helaas net te laat voor het finishen) en Bram en Max steken Sander nog een hart onder de riem. Uiteraard komt Lizanne (waar we dit allemaal voor doen) ook naar Valkenburg, samen met Rob, die morgen naar Londen vliegt. Mam heeft heerlijke hartige taart meegenomen voor al het bezoek, met sla. Iedereen wordt onder de luifel gepropt en de taart wordt door alle gasten enorm gewaardeerd. Als het ook begint te waaien en te onweren, verkast het hele gezelschap naar binnen, jammer want de sfeer zit er goed in.
Bij het vallen van het duister komt Michelle haar kersverse echtgenoot Rick bezoeken, samen met haar ouders. Het blijft nog lang gezellig in de camper, al zit iedereen er nogal opgehokt. Maar het lukt, met 8 personen aan de eethoek voor twee tot vier personen, de was boven het aanrecht, koffie, fris en versnaperingen op tafel.
Donderdag 16 september
Etappe 5: Valkenburg - Roggel
79 kilometer met 500 hoogtemeters
Het is droog!! Zelfs de tent is 's morgens kurkdroog, geen druppeltje regen of condens aan het zeil.
Vandaag een vrij vlakke rit voor de bikkels. "slechts" 500 hoogtemeters hoeven overbrugd te worden en in de route zitten veel bekende stukken. Dat maakt volgens de fietsers de route minder spannend en leuk (saai zelfs volgens Sander!).
Het
is wel spannend in Valkenburg. Hoe raken Diana en Monique van de camping af?
De camper heeft zich aan een kant goed ingegraven bij het inparkeren, dus er is sowieso hulp nodig van sterke mannen. En zo gaat dat dus ook tijdens de hele week. Eerst wordt de buurman los geduwd uit de modder. Daarna zijn Diana en Monique aan de beurt. In z'n twee en een klein duwtje later rijden de dames zo het verharde paadje op.
Op naar Roggel, maar omdat er nog wat boodschapjes gedaan moeten worden rijden ze eerst nog langs de winkel. De keus valt op de Makro, want die heeft een prettig groot parkeerterrein....!
Het vakantiegevoel van de Ardennen is ineens een stuk minder op dit bekende terrein. Ook het besturen van de camper is minder een uitdaging dan eerst. Bij Roggel missen we een afslag en wat volgt is de toeristische route naar De Leistert in Roggel. Rick is allang gearriveerd in Roggel, ondanks zijn latere vertrek uit Valkenburg.
Het kamp wordt voor de 6e keer opgebouwd en als alles staat worden nog wat bloemenkaartjes getekend. Het idee is om deze in Nijmegen te verkopen aan mensen die een bloemetje kopen voor de heroes.
De tracker wordt gecheckt en dat is heel vreemd. Nummer 9 raast met 113 km per uur over de A2. Dat kan twee dingen beteken. Óf de helden van RideforLiz hebben een andere tracker vandaag, of de drager van de tracker wordt vervoerd over de A2 en dat zou Maurice dan zijn. Omdat er geen berichten binnenkomen, zullen Sander en Maurice wel een ander nummer hebben. Ook mam Steijvers verbaast zich over de geringe beweging van de tracker op bepaalde momenten.
Omdat er geen indicatie is van de aankomst, gaan Diana en Monique voor de zekerheid maar even kijken waar de aankomst in Roggel plaatsvindt. Precies op het moment dat zij aankomen bij de triomfboog, arriveren Maurice en Sander met een brede smile. Appeltje - eitje deze rit.Sander krijgt er zelfs steeds meer plezier in en geeft aan fijn gefietst te hebben.
Vanavond zal Jelle zich bij de helden voegen als vervanger van Rob. Ron fietst mee als weekend hero en Ton fietst gewoon voor de gezelligheid mee op vrijdag. Ron wordt ook nog uitgeroepen tot "superhero" omdat hij een groot geldbedrag bij elkaar heeft weten te halen voor de tweedaagse fietstocht. En dan mag je de aanvoerdersband om! Het is fris buiten en opnieuw wordt de avond in de camper doorgebracht, knus rond het kleine tafeltje en dat terwijl de feestverlichting weer zo gezellig brandt buiten.
Vrijdag 17 september
Etappe 6: Roggel - Arcen
78,3 kilometer met 540 hoogtemeters
Al vroeg arriveren Ron en Ton in vol ornaat. Jelle is er klaar voor en Maurice en Sander zijn inmiddels goed ingereden. Het is een heel gezelschap geworden in Roggel, want ook andere teams verwelkomen weekendheroes en er melden zich zelfs hele nieuwe teams voor de eindsprint.
De teams wordt gevraagd niet al te vroeg te vertrekken in verband met de vaartijden van het Veerpont op de route en daar heeft Sander wel oren naar. Rustig aan vertrekt het vijftal naar de start om de gebruikelijke tracker met nummer negen op te halen. En weg zijn ze.
Het veerpont vaart heen en weer en RideforLiz staat achter in de rij, die niet meer aangroeit. Op het veer speelt een vrolijke accordeonist "Schipper mag ik overvaren...". Dit wordt niet helemaal begrepen door de fietsers die meteen inzetten met "Daar moet op gedronken worden....", ondertussen de bidons heffend.
Dit is voor Jelle toch wel het leukste moment van de dag, vertelt hij achteraf.
Nog één keer verplaatst de "bouwploeg" van RideforLiz de camper en zet de tent op, op camping Klein Vink in Arcen. Omdat er weekendheroes bij zijn is de ruimte beperkter. De camper krijgt een plaatsje toegewezen. Het weer is een stuk beter vrijdag. Het is droog, zonnig bij vlagen en met een lekker windje, uitstekend voor de wielerkleding die te drogen hangt. Het is er gezellig, er wordt vlaai gegeten door de begeleiders van verschillende teams op het veld van RideforLiz en de onderkomens worden nog eens geshowd. Tenten, campers, maar ook de nodige vrachtwagentjes met stapelbedden dienen als onderkomen voor de hele week. De sfeer is prima en tips voor het volgend jaar worden uitgewisseld.
De vijf rijden prima door. Het weer zit mee en de wind geeft duwtjes in de rug. Alleen de laatste kilometers vallen Jelle zwaar. Hij heeft nog nooit ruim 75 km gefietst, maar hij zet door en het vijftal arriveert vrij vroeg in Arcen. Ton en Ron vertrekken naar huis, naar het eigen bed (of naar hun vrouwen......?). Ron zal morgen weer meefietsen.
Er is een superhelden feest 's avonds. De moeheid in de camper wint het echter van de feestlust en iedereen, behalve Sander, kruipt vroeg onder de wol. Morgen is de aankomst in Nijmegen.
Zaterdag 18 september
Etappe 7: Arcen - Nijmegen
71,9 kilometer met 950 hoogtemeters
De laatste dag! voor de laatste keer de fietskleren aan, de boel opruimen en een lunchpakket smeren. de vaart zit er 's morgens nog niet echt in, maar het lukt Sander, Maurice, Ron en Jelle om nog voor negenen op de fiets te zitten. Ze worden uitgezwaaid in Arcen en het weerzien zal rond 15.30 uur in Nijmegen zijn. Alle helden en weekendhelden komen daar samen Park Brakkestein binnen onder luid gejuich en geklap van familie en vrienden en begeleid door alle jongens en Lizanne, de kinderen waarvoor deze tour georganiseerd is.
Maar eerst moeten nog 72 km weggetrapt worden.
Het tenue van RideforLiz wordt trots gedragen vandaag. De rood-zwarte fietskleren zijn uitgerust met belangrijke sponsoren. Zonder hulp van deze mensen zou deelname een stuk moeilijker zijn geweest. Nogmaals dank aan deze sponsoren!
De camper wordt naar Neerbeek gereden. Met de auto vertrekken Diana en Monique naar Nijmegen om daar hun helden te verwelkomen.
Park Brakkestein is feestelijk aangekleed met tentjes, eetkraampjes, een koffiebar, snoeptent en friteskraam. Diana verkoopt bloemenkaartjes, waardoor we nog wat extra sponsorgeld binnenhalen. Inmiddels arriveren Rob en Lizanne, pap en mam van der Veer en Hennie en Paul die in de buurt wonen en zelf nog getwijfeld hebben om mee te doen.
Nog ff een selfie bij tante Lilian in Gennep achter, zodat zij kan zien dat de helden langs geweest zijn. En dan op naar Nijmegen.
Omdat het wachten geblazen is worden alvast nieuwe teams voor het volgend jaar bedacht:
- RideforLiz light --> de vrouwen fietsen over de weg van camping naar camping
- LadiesforLiz --> de vrouwelijke tegenhanger van onze mannen
De dames twijfelen of door een bos crossen wel iets ivoor hen s. Niet dat ze bang zijn om nat of vies te worden, maar je moet geen angst hebben....
Er is nog tijd genoeg om daar thuis eens goed over na te denken. Dus dames, als je naar aanleiding hiervan denk: "Dat zou ik ook wel eens willen" meld je dan bij RideforLiz via de website. De begeleiding is in goede handen!
De helden fietsen niet veel later door Nijmegen, 330 stuks fietsers. Begeleid met politiemotoren rijden ze een ere-ronde door de stad voordat ze Park Brakkestein binnenrijden.
Alle teams worden aangekondigd en de voorzitter van Duchenne Parents maakt het bedrag dat bij elkaar gefietst is bekend, 1,15 miljoen euro is er opgehaald. Dit geld is bestemd voor onderzoek naar een medicijn, waarmee de 750 kinderen in Nederland die lijden aan de progressieve spierziekte van Duchenne, geholpen kunnen worden. Het is hard nodig en iedereen heeft hiervoor maar wat graag afgezien onderweg, een week verlof genomen, een camper gehuurd, geld bij elkaar gebracht en een heel jaar naar deze tocht toe getraind!
En hier zijn ze dan nog een keertje:
Lizanne
Maurice
Sander
Rick en
Ron
Wellicht tot volgend jaar!!!
Page updated
Google Sites
Report abuse